İki haftadır ne yapacağını şaşırmış köşeye sıkıştırılmış vahşi bir hayvan misali dolanıp duruyorum. Evin içinde dışarıda işleri hallediyorum tam bitti derken anlıyorum ki hiç bitmeyecek ev zaten almış başını gidiyor... Elim kolum bağlı gibiyim hiçbir işi tam anlamı ile bitiremiyor veyahut hiç başlamıyorum... Mümkün olduğunca bir şeyler yıkanıp paklanıyor lakin ortada tamamlanmış bir değil bir resim bir karalama bile yok şaşkınım imdat diye bir çığlık atasım var. Bir de Efe bey hastalanınca gecen hafta kayıp zamanların içine kaydedildi. Nihayet dün ve bugün efe okulda onunla vakit geçirmek dünyanın en güzel şeyi ama okulda alıştığı rutinden olsa gerek 5 dakikalığına boş kalsa bir tarafımdan dürtükleyen minik bir elin ve dilin şu cümleleri ile irkildim anne canım sıkılıyor, Bir hafta boyunca hangi faaliyet onu mutlu edecek diye kendimi paralarken değil ipin ucu hepten kaçırdığımı fark ettim. Neyse ki bugünlerde hemen hemen bir çok şeyi düzenledim gibi umarım minik bir sürpriz yapmaz ve erken gelmeye kalkmaz her şey alt üst olur.. Gerçi aman deyip bazen sanki ölüm altı üstü hazırlıksız yakalanmış olurum, desem de içimdeki kötü şeytan meleği alt ediyor ve hayır sen bole sorumsuz ve rahat olamazsın hadi kalk ve planlarını gerçekleştir diyor anlaycağınız nefes alamayacak duruma gelmişim ama anca farkına vardım. umarım bütün bu yaşananlar bu ayın sonunda bitecek ve kaldığım yerden hayata yine başlayacağım. (zor gibi gözükse de) yine de her şeye rağmen keyifliyim sağlıklıyım evin altını üstüne getirmiş olsam da ipin ucunu kaçırmış olsam da mutluyum tek eksiğimiz sensin.........
Hiç yorum yok: